Deneyimsel Tasarım Öğretisi İz İşaret

"Ağacın dalındaki müjde kökündeki ızdıraptan gelir." Kimse bu yolun kolay olacağını söylemedi... Mucizeler inananlar içindir... “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi; Aynadaki kişi…” Tek başına neler yapabileceğini keşfet! Yahya Hamurcu

Havanın yağışlı olması, hafta sonu kalabalığı derken, trafiğin ağır ağır ilerlemesi, radyoda duyduğu haberler, yaşadığı olaylarla birleşince iyice daralmıştı Sevda. Arabanın içinde onu kim görecekti ki? Gözyaşlarını tutamayıp hıçkırarak ağlamaya başladı.  “Neden? Neden? Neden?” Daha fazla ne yapabilirdi ki? “Her yolu denedim. Tükendim artık... Benim bu kadar gayretime karşılık bu mu olacaktı?” diye söylendi.  “İnsanlar neden böyle?  Hâlbuki  tüm iyi niyetimle insanlara bir şeyler yapıyorum. Peki, bana yapılanlara ne demeli? Hiç mi yüzüm gülmeyecek? Önce ailem, sonra kocam, şimdi oğlum...” Tüm bu düşünceler zihninden geçerken ağlamaya devam ediyordu. Trafik ise evinin yönündeki güzergahta açılmıştı. Arabayı hızlandırarak sürmeye devam etti... Evine vardığında kimsenin olmadığını görünce sevindi. “İyi bari, biraz sakinleşirim.” diye düşünerek koltuğa yığılır gibi oturdu. Baba ve abi baskısından dolayı, çok ders çalışıp yüksek bir puanla istediği üniversiteyi kazanmıştı Sevda.  Bu sefer d

  “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi; Aynadaki kişi…” Tek başına neler yapabileceğini keşfet! Yahya Hamurcu

Murat o gece eve çok geç gelmişti. Dışarıda yağmur yağıyordu. Kulaklarında hala mekanda çalınan son müzik adeta uğulduyordu… ”Hayat beni neden yoruyorsun ?”  Yatağı zor buldu. Neyse ki ertesi gün Cumartesiydi. İşe gitmeyeceğim diye düşündü ve rahatladı. O kadar yorgun hissediyordu ki kendini.  Ertesi gün akşama doğru uyandı.  Uyandığında bir pişmanlık hissediyordu anlam veremediği. Koskoca Cumartesi gününü yatakta geçirmişti yine. Başı o kadar ağrıyordu ki. Yataktan kalkıp salondaki kanepeye gitti. Önceki günden kalan pizza kutuları hala sehpanın üzerinde duruyordu. Oda havasızdı. Camları açtı ve salondaki koltuğa uzandı. Yine kendini mutsuz hissediyordu. Dün çok eğlenmişti oysa ki. Her zamanki gibi arkadaşlarıyla bütün hafta Cuma gecesi için yaptıkları plan güzel başlamıştı. Ama sonunda hissettiği şeye anlam veremiyordu.  Neden hep aynısını hissediyordu ki? Bazı sabahlar çok mutsuz uyanıyordu. Bu son zamanlarda daha da sık olmaya başlamıştı. İşe gitmek için yataktan zor kalkıyor, zor

Yeni bir okul, yeni bir şehir, yeni bir ev… Sonbaharın ılık esen rüzgarları ağaçların yapraklarını dökmeye başlamıştı. Doğa da yeni bir başlangıç için kendini hazırlıyordu. Her bitiş, yeni bir başlangıca gebe değil miydi? Dökülen yapraklarla dolan kaldırımda yürüyen Selin de,  hayatındaki yeni başlangıçları düşünüyordu.  Her şey nasıl da çabuk gelişmişti. Hatıralar dün gibi geliyordu adeta... Üniversiteye hazırlandığı dönem daha dün gibiydi. Meslek seçimi yaparken etrafındaki insanlardan tavsiyeler almıştı. Ailesi daha çok Hukuk Fakültesi’ ne gitmesini isterken, öğretmenleri Psikoloji bölümünü önermişlerdi. Selin de öğretmen olmak istiyordu. Sonunda istediği bölümü kazanmış ve üniversite yılları su gibi akıp geçmişti.  Artık Selin bir öğretmendi ve sıra atanmasına gelmişti. Ailesi seçtiği meslekten pek memnun olmamışlardı. Okulu bittikten sonra tayin beklerken, annesi; “Kızım avukat olsaydın böyle şehir şehir dolaşmazdın, ne güzel yanımızda olurdun.” diye sitem etmişti. Annesinin bu sö