KURBAN OLMAK MI? KURBAN VERMEK Mİ?

 

Sakince köşede öylece kalakalmıştı. Eşi içerideki odadan hala bağırıyor,  sesi duymamak için kulaklarını kapatıyordu Ayşe. Kavgaları yine çok küçük bir olaydan, küçük bir kıvılcımla ateşlenmişti. Kulaklarını kapatıp sadece oturdu, yanağından süzülen iki damla yaşı sildi. Yaşadıklarına şöyle bir baktı uzaktan, her şey yavaş yavaş olmuştu, sezdirmeden kendini belli etmeden. Ara ara küçük kavgaları oluyordu ama bu seferki tam bir yıkımdı. Ne için evlenmişti, evliliğinde neler bulmuştu. Annesinin sesi kulaklarında “seçimini sen yaptın”, evet kendisi seçmişti, bu kadar ağır bedelleri kendi seçimi yüzünden ödüyordu. Oysaki o zamanında vazgeçmesi gerekenlerden vazgeçememişti, bugün hayat ona seçiminin sonucunu yaşatıyordu.

Kendini toparlamaya çalışırken ayağa kalkıp aynaya baktı. Evet yıllarca taviz verip eşine düşkünleşmişti. Oysaki evliliğin ilk zamanları sadece âşık olduğu bir adamla evlendiğini, âşık olduğu için bu kadar düşkünleştiğini düşünürken zamanla verdiği tavizlerin nasıl canını acıttığını görmeye başlamıştı. En zor zamanlarda, canının en çok yandığı anda bir şeyleri fark ediyor olmak daha da canını acıtıyordu. Eşine verdiği tavizler bağımlılığı doğurmuştu sanki, ona karşı net durmalıydı. Evliliğinin ilk yıllarını hatırladı nelerden vazgeçip evlenmişti, şimdi yine vazgeçmek zorunda olduğu bir kapının eşiğindeydi. Yanağındaki yaşları elleriyle silmeye başladı.

İbrahim peygamberin öyküsünde böyle başlamıştı, anneannesinin anlattığı kurban hikayesi. Vazgeçmenin öyküsüydü. O zamanlar hiç anlayamamıştı. Bir baba evladına dokunmaya kıyamazken nasıl kesmek isteyebilirdi ki? Kendi canını vermek daha kolay gelmişti İbrahim’e demişti anneannesi, ama kurban etmek böyle bir şey canından vazgeçmek gibi.

Hayatında ilk defa kurban kelimesinin anlamının bu kadar derin bir ifadesinin olabileceğini fark etti. Oysaki öykü bir vazgeçişle başlamıştı. Evlenirken nelerden vazgeçmişti, şimdi ise vazgeçmek zorunda olduğu kendi seçimiydi. Her seçim bir vazgeçiş öyküsü… Kurban gibi dedi kendi kendine. Bir şeyi kurban vermek, başka bir şeyi toparlayabilmek için. Mesele karşıdakini nasıl tuttuğunla ilgiliydi, nasıl olayları kendi eliyle şekillendirdiğini anlayabilmek yıllarını almıştı.

İki gün sonra bayramdı ve Ayşe için çok anlamlı olacaktı. Bu hayatta herkes kendi kurbanını verir. Nelerden vazgeçebiliyoruz? Neleri kurban edebiliyoruz? İbrahim mi olabiliyoruz, yoksa İsmail mi? Kurban olmak mı, kurban vermek mi?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

YAHYA HAMURCU

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ