Her Mazlum Kendi Zalimini Doğurur

 

Sevinç, koşar adımlarla çıktı evden. Öyle heyecanlıydı ki emek emek büyüttüğü pasta dükkânının açılışı vardı. Önce kızını bıraktı okula, “merak etme tatlım, senin için cheesecake ayıracağım, bana şans dile” dedi. Küçük kız annesinin gözlerine baktı ve arabadan indi. Hayatının en heyecanlı günüydü belki hayali gerçek oluyordu. Günlerdir dükkânı açılış için dizayn etmişti. Gözü telefona baktı eşinin sesi hep kulaklarındaydı “sen neyi başardın ki bu hayatta bana başardığın tek bir şeyi göster” hemen kendine geldi yola konsantre oldu. İç sesi ona “ bugün önemli bir toplantısı mı var acaba, gelmezse kendisi bilir, aramadı” diyordu. Bir taraftan kendisiyle çatışma yaşıyor, diğer taraftan bir süreliğine kendisini tatmin ediyordu.

Dükkânın önüne geldi, hazırlıklar çoktan başlamış, elemanlar gelmiş davetlilerin gelmesine çok az kalmıştı. Uzaktan öylece izledi o kadar kıymetliydi ki bu açılış duyguları birbirine karışmıştı. Arabadan inmeden gözü yine telefona baktı “sen işine konsantre ol” dedi. Aylardır bu açılış için uğraşıyordu çok yorulmuştu, eşi gelmese de en azından bir çiçek bir tebrik mesajı bekliyordu. Neden ben sürekli eşim tarafından kabulgörmek ve beğenilmek istiyorum bunun altında yatan sebep ne? diye içindengeçirdi. İç sesi ona “tutunacağın sebepleri bul şimdi, dik dur ve gülümse bu şehrin en iyi pastacısı sen olacaksın” diyordu.

Dükkânın kapısını açtı, buram buram gelen pasta kokusu, ardından o ahşap kokusu ile uyumu insanı büyülüyordu. Bir anda bunca yorgunluk, bunca sevinç bunca gurur mutluluk birbirine karıştı. Çalışanlara “ruhuna kalbine iyi gelsin herkesin, kocaman günaydın” dedi. Adeta herkes yetişmek için koşturuyor, gazeteciler gelmiş bir taraftan fotoğraflar çekiliyor diğer taraftan röportajlar yapılıyordu. Her şey hazır gibi görünüyordu, Sevinç yeniden içine baktı, sanki beklentileri karşılanmamış küçük bir kız vardı orada hemen kendinden uzaklaştı, ”evet evet cheesecakelerimiz en özel tatlılarımız” diye ekledi.

Çalışanı “her şey hazır sizi açılış için bekliyorlar Sevinç Hanım” dedi. Yıllardır hayalini kurduğu gözbebeğini açmak için kalktı yerinden, bir çeyiz sandığını aralar gibi, bir gelinin duvağını kaldırır gibi kurdelasını kesti. “Herkesin ruhuna kalbine iyi gelsin, hayırlı olsun” dedi .Pasta ikramları başladı. Herkes başarısına hayran bir şekilde Sevinç’ le konuşmaya çalışıyordu. Sevinç’ in ise gözü yine telefona baktı, hep o eşine kıyamadığı anlar gözünün önünden geçti.

Eşi bulunduğu yere kolay gelmemişti, Sevinç’in desteği olmasa çok zordu, onun desteği ile büyümüştü. Nerede hata yapıyordu? Kendi desteğiyle büyüdüğünü zannediyordu. Oysaki eşine kıyamadığı her an taviz vermeye başlamış, en mutlu gününde bile aranmayan takdir edilmeyen bir kadın olmuştu.

Oysaki bu hayatta her şey bir yasaya göre işliyordu.

Merhametliydi Sevinç, merhamet duygusu için hep “annemden yadigâr” derdi. Evet bu duyguya sahip olmak güzeldi, bu duygu nasıl tavize dönüşmüştü? Kızına karşı da hep çok merhametli bir anne olmuştu. Nelerden vazgeçmişti kızı için ancak 40 yaşında bir iş sahibi olabilmişti. Taviz verdikçe kendine, eşine kızına zarar verir hale gelmişti. Merhamet duygusu yerini nasıl tavize bırakmıştı?

Oysa Sevinç sadece mutlu etmek için çabalıyordu başka bir amacı yoktu. Hayatında yaptığı seçimlerde hep eşini ve kızını ön planda tutmuştu, onlar için nelerden vazgeçmişti. İyilik zannettiği duygu beraberinde hep mutsuzluk getirmişti, şimdi olduğu gibi.

Bir insan karşıdaki insana neden merhamet duygusu ile yaklaşır, mutlu olmak için mi?  Taviz verdiğinde nasıl hisseder mutsuz mu?

Öylece davetlilerin arasında kalmıştı, gözleri sağa sola bakıyor, insanlarla iletişimde gibi görünmeye çalışsa da içindeki yangın düşündükçe daha da artıyordu. Ah şu mutluluk diye düşündü bu kadar mı eline aldın hayatı mı? Biraz daha mutlu olabilmek için daha fazla taviz vermişti, hep biraz daha biraz daha.. Sonrasında aşırılaşmaya başlamış, mutlu olduğunu zannetmişti.

İlişkilerde sınırı bilmediğinde aşırılaşmaya başladığında merhamet zannettiğimiz şey tavize mi dönüşüyordu?