Zıtlıkları Barındıran İnsan

Levent gözünü açtığında yukarıdaki ışıklara baktı merakla, neredeydi? Etrafına baktı, kalkmak istedi, kolunda serumu, şöyle bir kımıldamaya çalıştı hareket edemiyordu. “Noldu bana” dedi, cevap çok da gecikmedi, “seninle konuşmak kâr etmiyor, ya sana bir şey olsaydı! Yok yok konuşmayacağım ben” dedi başındaki eşi. Bir anda dün gece bir kavgaya karıştığını hatırladı. İçindeki acıya baktı, vücudundan daha çok yanıyordu içi. Eşinin gözlerine bakamadı, tek kelime edemedi. İçindeki pişmanlık, öfke, merhamet neydi? Kendine bile itiraf edemiyordu.

Küçük kızı geldi yanına. Acısı daha da artmıştı sanki. Elini tuttu “İyi misin babacığım?” dedi. Küçük kız bir anda gözyaşlarına boğuldu. Levent ağlamamak için kendini zor tutuyor, ağzından tek kelime çıkaramıyordu. Gözlerine doğru baktı, saçlarını okşamak istedi ama kolunu kaldıramıyordu. Durumun ciddiyetini fark etti ve bir an bedenini çaresizlik kapladı. “Kendine merhamet et, sen yanlış yapmadın..” dedi içindeki ses. İçindeki bir diğer ses ise “değer miydi bu kadar acıya, kavga nedir?” diye haykırıyordu… İçindeki zıtlıklar küçük bir kıvılcımla hareketi başlatan olmuştu.

Kavgaya girdiğinde hala bir tarafı “evet” derken, bir tarafı “hayır” diyordu. Ama.. “Evet” ağır basmıştı, ne olduğunu anlayamamıştı artık kavganın içindeydi. İliklerine kadar hissettiğinde gücünü toplayıp karşılık verebiliyordu. Dışarıdaki ses “herkesin zayıf bir tarafı var ne yapacaksın, bu adamın zayıf yönü de burası” diyordu. Eşi hastaneye gelen yakınlarını ikna etmeye çalışıyordu. “Adamı ciddi yaralamış, adamın durumu daha ağırmış” diye de ekliyordu. “Zayıf tarafı..” diye düşündü Levent. Eşi onu zayıf tarafı olarak görmüştü oysa güçlüydü, bu bir güç savaşı değil miydi? Gücünü göstermiş karşı tarafı bir güzel benzetmişti. Aslında gerçek zıttında var olandı. İnsanın hangi tarafı zayıfsa orada müthiş bir savaş var, dışarıdaki kavgalar sadece egonun görünen hali değil miydi?

Oysaki eşine hep güçlü yönünü göstermeye çalışırken, eşi onun zayıf yönünü görmüştü. Zıtlıkların başladığı yerle bittiği yer aynıydı.. Kat edilebilen hiçbir yol yoktu. Düşüncelere dalmış etrafında ziyarete gelen onca insanı duymuyordu, nezaketen yapması gerekeni yapıyordu. Bir anda acizliğini, zayıflığını fark etti. Karısı haklıydı, bu onun zayıf tarafıydı. İnsanoğlu hangi konuda zayıfsa orada müthiş bir savaş yok muydu zaten? Görünen savaşı kazanmış gibi görünse de aslında kaybetmişti. Farkına varmış olmak içindeki acıyı hafifletti sanki içi sızladı. “Farkına varmam için bu kadar acı neden..” dedi.

İnsanoğlu her zaman kendisiyle bir savaş halinde değil miydi? İyi kötü, güzel çirkin, olumlu olumsuz.. Dışarıdaki savaşlara müdahale etmek isteyen insanoğlu.. Peki kişinin içindeki savaşlar, evindeki savaşlar bitmeden dışarıdaki savaşlar biter mi?..