BANA KİM İNANIR?

 

Öyle bir gece ki;

Alemlerin Rabbinin en kutsal kıldığı gece..

O gün semada bir coşku..

Rabbi, Resulüne bir hediye verecekti..

Gökyüzünün elçisi ile yeryüzünün elçisi birazdan buluşacaktı..

 

Alemlere rahmet olan, Rabbini anmakla meşguldü Hira mağarasında..

O an gelmişti…

Göklerin elçisi olan Cibril, Muhammed ile bir araya gelmişti..

Cibril Muhammed’e şöyle seslendi;

“Yaratan Rabbinin adı ile oku…”

 

Muhammed’i tir tir titreten olay gerçekleşmişti…

Cibril, onu sımsıkı sararak şunu söyledi;

“Oku!”

“Kalemle öğreten, insana bilmediğini bildiren Rabbin, en büyük Kerem sahibidir..”

Öyle bir gece ki;

İnsana en büyük sırlardan biri verildi;

O gece bir kulun Rabbe yaklaşmasının sırrı verildi..

 

Muhammed çok heyecanlıydı, yüreği titriyordu…

Bu yaşadığından sonra ne yapacaktı?

Koşarak evine gitti…

Tir tir titriyordu..

İlklerin en güzellerinden olan Hatice,

Muhammed-ül Emin’in yüzünde görmediği bir nur gördü..

Daha önce duymadığı güzel kokuları aldı..

 

Muhammed sadece,

“Beni örtün” diyebildi…

Dilinden dökülen, ağırlığını hissettiği kelimelerle anlattı, olanı biteni..

Sonrasında Hatice’sine sordu;

“Bana kim inanır?”

 

Bu gece öyle bir gece ki..

Tüm insanlığın muhatap alındığı,

İnsana bilmediği şeylerin öğretildiği,

İnsana Rabbini tanıması için müsaade edilen bir gece..

 

O gece, Ramazan’ın içine gizlenmiş bir gece…

Bin aydan hayırlı, bir ömre bedel..

O gece ki, insanoğlunun bulmak için bedeller ödedidiği..

O gece ki Rabbin’den kuluna lütfedilen…

“İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi;

Aynadaki kişi…”

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!

Yahya Hamurcu