Tam Olmak Mı? Tamamlanmış Olmak Mı?

 

Sis her yere öyle bir sinmişti ki, göz gözü görmüyordu. İnce ince yağan yağmurun sesiyle iç sesi birbirine karışır halde buldu kendini insan… 

Bazen hayatında ne kadarda olmamış, eksik kalmış, yetişmemiş veya yetişememiş olduğu yerler oluyor. İnsanoğlu sürekli koşuyor koşmasına da, hayat peşinden koştuğunu ondan daha önde tutuyor. Deniyor bir daha deniyor ama hep aynı yerde gibi hissediyor... 

“Kariyerinde çok başka yerlerde olabilecek bir yaştayken, büyük hedeflere gözünü dikmişken,

onun getirdiği özgürlük hissini yaşayabilecekken ... Ne çok yarım kalmışlıklarımız var…!” diye düşünüyor.  

Gerçekten de yarım mı kalmıştı şimdi, yoksa her şey tamda olması gerektiği gibi miydi?

İnsan bu hayatta ne olursa kendini tamamlamış hisseder sizce?

İnsanı tanımlayan nedir?

İsminin önündeki unvanı mıdır?

Dolgun(!) kazancı mıdır?

Kendine ait bir evi-arabası olması mıdır?

Her fırsatta yeni planlar yapabilecek arkadaşları mıdır?

İstediği fit fiziğe sahip olması mıdır?

Yiyip yiyip kilo almaması mıdır?

Sınırsızca alışveriş yapabilmesi midir?

O yakışıklı ya da güzel kişi ile evlenmesi midir?  

“Yaşımızda geçiyor bir evladımız olmalı artık.” düşüncesi midir?

Yoksa bu hayat; deniz suyu gibi içtikçe susatan, seni asla kandırmayan bir yer midir?

İnsanoğlu doydukça acıkan bir canlı mıdır?

İnsanoğlu zayıf...

İnsanoğlu eksik...

İnsanoğlu sınavlı…

Herhangi bir konuya yoğunlaşıp o tarafı tam yapmaya çalışırken, diğer taraftakileri hep yarım ya da boş kalır.

Böyle olunca da her yerde tam olarak tam olamaz. En tam olduğunu düşündüğü yerlerde bile yarım kalan yerler var...

Tam olmadığı gibi hiç de değildir.

"Şu yaşıma geldim hiçbir konuda başarı gösteremedim." de değildir.

Çünkübu hayatta heplik ve hiçlik yoktur.

Sınandığımız bir yerde hep olamadığımız gibi, hiç de olamayız.

Eğer öyle olsaydı; hayat kimini çok güzel, kimini çok zengin, kimini çok kariyer sahibi yapardı. Birilerinin evliliği, ilişkileri çok daha iyi olurken veya çok daha iyi imkanlar sunarken, bir başkasını; çok fakir, hayatının her yerinde başarısız, işinde, evliliğinde, ebeveynliğinde mutsuz olup imkansız bırakırdı. Peki bu ne kadar adil olurdu?

Acaba hayat mı adaletsiz, yoksa bizim hayatı algılamadıklarımız, aktardıklarımız mı?

Aslında hayat bize sadece zayıf olduğumuz konularda sorular sorar. Ki; o soruları doğru cevaplayarak güçlenelim, marifetlenelim. Bizler kendi sebeplerimize odaklanıp  problemimizi çözmeye çalışmak yerine, çevremizdeki insanların hayatlarına veya onların sonuçlarına bakarsak o adaletsiz algıyı kendimiz oluşturmuş oluruz.

Böyle olunca hep dış dünyayı suçlar insan. Kendisine odaklanamaz. Çözümü kendinde arayamaz. Haliyle şikayeti de artar.

 

Şu sorulara cevap buluyor olmamız mesele…

Önemli olan doydukça acıkan doyumsuz bir insan olmak mı?

Yoksa acıktığında doymaya çalışan ve o gücü yönetebilen insan olmak mı?

“İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi;

Aynadaki kişi…”

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!

Yahya Hamurcu